به گزارش خبرگزاری «حوزه»، حامد حجتی برای مستندنگاری این واقعه، بیش از ۵۰ روز در کربلای معلی حضور داشته و از نزدیک شاهد مراحل مختلف نصب ضریح بود. وی در این اثر مشاهدات خود را از اصل و حواشی این کار به رشته تحریر در آورده که در این کتاب آمده است.

در بخش‌هایی از این اثر می‌خوانیم:

«هنوز از بهت اولیه تماس خارج نشده‌ام؛ اینکه باید رأس ساعت ۹ شب در محل کارکاه ساخت ضریح حاضر باشم و به سفر بروم. هنوز دختر کوچکم زینب را سیر ندیده‌ام. هنوز نتوانسته‌ام با علی ۹ ساله‌ام حرف‌های پدر و پسری را خوب بزنم. هنوز... اما باید به کربلا فکر کنم. به اینکه آنجا چه بنویسم؟ چگونه بنویسم؟ اتفاق نادری در تاریخ شیعه در حال رقم خوردن است: تعویض ضریح امام حسین (ع). اتفاقی که شاید تا قرن‌ها دیگر تکرار نشود. سرگردانم که چه باید بکنم. البته می‌دانم کربلا خودش مرکز نزول کلمات است.

سراغ استاد میرباقری را می‌گیرم؛ موفق به دیدار حضوری نمی‌شوم، اما تلفنی صدای ایشان را می‌شنوم. راهنمایی می‌خواهم و اینگونه پاسخ می‌شنوم:

خدا را شاکر باشید که توفیق عظیمی را برایتان رقم زده است. در سرزمین کربلا خودتان را بسپارید به احساس باطنی‌تان، کربلا سرزمین احساس است برای ما شیعیان.»

۳۱۳/۶۰